‘Zat je daar op te wachten dan?’

Wanneer ik op maandag over het kleuterplein richting de ingang van de school loop spreekt een moeder mij aan.

‘Ze zeggen dat je een baby in je buik hebt,’ zegt ze met een twijfelachtige glimlach. ‘Dat is toch niet zo?’

‘Wie zijn ze?’ vraag ik haar zo verbaasd mogelijk.

‘De kinderen.’

‘Oh echt?’ zeg ik met een lichte ongeloof. Wat een domme reactie denk ik tegelijkertijd. En ik probeer vliegensvlug te bedenken wat ik nog meer kan zeggen. ‘Tja, ze hebben gelijk.’

‘Oh echt?! Nou… eh… gefeli… Zat je daar op te wachten dan?’ reageert ze enigszins verbouwereerd.

Ik voel mijn buik bevriezen en krijg het gevoel dat ik veroordeeld word.

‘Nee, natuurlijk niet,’ antwoord ik en tegelijkertijd voel ik me nog dommer vanwege deze reactie. Ik loop snel naar binnen.

Een paar dagen later gaat ze in de klas naast me zitten en vraagt wanneer ik ben uitgerekend.

‘Rond de jaarwisseling.’

‘Hè, maar vertel je het dan zo snel aan de kinderen? Hoeveel weken ben je zwanger?’

‘Acht weken ongeveer.’

‘Nou ik zou dat nooit zo snel vertellen. Ik heb echt meer zekerheid nodig.’

Wederom voel ik me veroordeeld worden. Ik begrijp dat zij meer zekerheid nodig heeft. Het eerste termijn loop je het grootste risico om een miskraam te krijgen, maar in feite kan er altijd iets gebeuren. Wat is zekerheid? Ik betrek mijn kinderen in mijn leven. Ze weten wanneer ik mijn maan heb en staan geïnteresseerd toe te kijken hoe ik mijn maandverband verwissel. Ze weten nu dat ik niet ongesteld word, omdat er een baby in mijn buik groeit. Ze weten ook dat een kindje soms maar heel kort in een mamabuik zit en weer een sterretje kan worden. Dat is de cyclus van het leven. Mocht deze zwangerschap uitmonden in een vroeggeboorte, dan is dat wat het is.

‘Dat snap ik, maar we wilden het gewoon graag vertellen. We zien wel hoe het loopt.’ Ik voel me ongemakkelijk. Niet alleen vanwege deze reactie. Ik realiseer me dat je blijkbaar ‘te vroeg’ kan vertellen dat je zwanger bent en dat er een taboe heerst op het krijgen van een miskraam. Of in ieder geval op het delen daarvan. Alsof het te intiem is, wat binnen de vier muren van je woning moet blijven. Dit voelende maakt me verdrietig, want hoewel ik nog nooit een miskraam heb gehad kan ik me wel voorstellen hoe vreselijk eenzaam dat moet zijn. Je verliest iets waar je in liefde al mee verbonden was en vervolgens is er niemand (naast je partner) waarmee je dat verdriet kan delen.

Een week later voel ik me nog ongemakkelijker. Een moeder van één kind vroeg zich af hoe ik het in vredesnaam toch allemaal voor elkaar krijg met vier kinderen. Ik moest er een beetje om lachen en ik zei:

‘En dan komt er nog één bij ook, kan je je dat voorstellen?!’ Erg grappig vond ze het niet.

‘Dat meen je niet! Ik zei laatst toch tegen je dat je een pessarium moest gaan gebruiken? Jij bent iemand die zo makkelijk zwanger raakt. Een pessarium is super handig. Beide kanten smeer je in met zaaddodende gel en je merkt er helemaal niks van. Je mag die van mij wel lenen. Zal ik hem volgende week meenemen?’

‘Eh, nou… volgend jaar misschien?’ antwoord ik en ik weet niet hoe snel ik de andere kant op moet lopen.

Ik zal eerlijk bekennen dat deze twee reacties me een paar dagen hebben beziggehouden. Dat ik mij in eerste instantie veroordeeld voelde, kwam niet zo zeer door wat deze moeders tegen mij zeiden. Het was mijn eigen oordeel. Ik schaamde mij nog steeds een beetje voor deze zwangerschap. Maar het mooie is, dat ik juist door deze twee ervaringen de andere kant op werd geslingerd. Ik kon weer voelen dat ik volledig mijn eigen pad bewandel en zelf mag en wil bepalen wat ik vertel aan mijn kinderen. Dat het ok is om taboes te doorbreken. Dat ik vrij ben en absoluut geen pessarium in mijn yoni wil stoppen. Dit ben ik, Marjolein. Moeder van vier met een vijfde op komst.