Over wat nog gezien wilde worden

Donderdag 25 augustus

Deze dag was ik 39 weken zwanger, voor zover de tijd nog iets uitmaakt… Al een paar weken voelde het kindje in mijn buik heel anders dan wat ik tot nu toe was gewend. De bewegingen waren intens, met name ’s avonds. Getrap rechts halverwege mijn buik, een puntige bilpartij (?) boven in mijn buik, geduw en gefriemel onderin. Ik ‘snapte’ de bewegingen niet en kon niet goed voelen hoe de baby nu lag. Met de naderende bevalling vond ik het wel fijn om enigszins een idee te hebben van hoe de baby voor de uitgang lag.

Mijn lieve soulsister vroedvrouw Laura (die komt kramen en wel of niet bij de bevalling is) was nu nog te ver weg en te druk om ‘even’ te komen voelen. Gelukkig heb ik ook nog de luxe van Tanja in de buurt en zij kon even komen voelen hoe de baby lag. ‘Ik snap dat je het niet snapt, want ik snap het geloof ik ook niet helemaal…’zei ze vrij snel. Voelde ze nu twee hoofden? Zou kunnen, maar dat hadden we toch eerder moeten merken? De ledematen die ze voelde hoorden duidelijk bij één kind: tweeling werd al snel doorgestreept (dat leek ons ook wel het beste op dit moment :)). Tja, beneden lag iets hards en behoorlijk klem en boven in mijn buik was ook iets hard en wel bewegelijk. Conclusie: hoogstwaarschijnlijk een stuitligging.

Een stuit… Bij deze gedachte werd ik uit mijn ‘zen-trum’ geslingerd en bevond ik mij in complete chaos. Ik had dit al een lange tijd niet meegemaakt: in een mum van tijd stroomde mijn hoofd over met allerlei gedachten, werd ik nog wiebeliger van mijn drie meisjes, kon ik niet helder meer nadenken en het enige wat heel duidelijk naar voren kwam was dat ik een echo wilde laten maken. Het gebeurde allemaal heel ondoordacht en ondoorvoeld snel. Ik was alleen thuis met de kinderen en ik wilde helderheid, nu. Zonder er even op te bezinnen, de rust in mijzelf te zoeken en er even over na te denken, belde ik Renske (verloskundige in Vorden) en kon ik meteen bij haar terecht. Voor ik het wist lag ik daar op een bank naast een echo-apparaat. Ze keek als eerste onder in mijn buik en na 1 seconde hoorde ik: ‘hoofd’. Ik keek naar het scherm en ze liet mij een neusje en mondje zien. Fascinerend… Voor het eerst in 4 zwangerschappen zag ik mijn ongeboren baby op een scherm. En op de een of andere manier kreeg ik door middel van dit scherm dieper contact met het kindje. Ik zag dat kleine mondje bijna letterlijk zeggen: ‘ik wil gezien worden mama.’

Nog een kleine check of er boven in mijn baarmoeder billen te vinden waren en niet nog een hoofd: billen check. Apparaat weer uit. Wat een opluchting. Ik voelde meteen alle chaos van mijn schouders afglijden en mijn zen-trum werd weer voelbaar. Nu kon ik met de terugkomende rust in mijzelf gaan voelen wat er nu daadwerkelijk in deze twee kleine uurtjes was gebeurd. Ik heb altijd gezegd dat ik zonder waarschuwing van binnenuit geen echo zou maken. Echter, was dit een waarschuwing van binnenuit? Het onbegrijpelijke bewegen van de baby was in eerste instantie een aanleiding om te gaan voelen en te kijken. Maar waarom bewoog dit kind zo heel anders dan anders en leek het alsof er minstens 8 armen en benen in mijn buik zaten? Ik voelde dat ik even onzeker werd van de gedachte aan een stuitligging. Maar mijzelf kennende zou ik dit toch vol vertrouwen wel thuis in bad als variatie op ‘normaal’ gaan baren. Wat was het dan?

Diezelfde avond, terwijl ik naast Ronja en Thura lag totdat zij sliepen, reflecteerde ik samen met de baby op deze gebeurtenis. Ik vroeg hem/haar wat nu de bedoeling was van dit alles. Waarom hij/zij op deze manier, zo letterlijk gezien wilde worden. En de boodschap was heel duidelijk: ‘het is tijd voor rust.’ Rust? Ik, jouw mama, is toch de rust zelve? ‘Ja, maar de rest moet ook rustig zijn, papa moet rustig zijn.’ Daar noemde de baby wat… Papa die rustig moet zijn. Papa die nog een hele waslijst met ‘dingen die nog gedaan moeten worden’ wil afwerken voordat de baby mág en kán komen. Papa die overal chaos ziet en die alleen rustig kan zitten in een trein of in een vliegtuig. ‘Rust van binnen. Het kan mij echt niet schelen of de schuur nu is opgeruimd of niet mama. Ik wil gewoon landen in jullie warme, rustige en aanwezige armen.’ Lief kind, ik heb je gehoord en zal de boodschap overbrengen. Ik voel ook dat het nu tijd is om te gaan zijn met wat er is, te genieten van je laatste week/weken getrappel in mijn buik, je zussen voor te bereiden op jouw komst (voor zover dat mogelijk is) en om onze tien handen op mijn buik te leggen en je toe te fluisteren dat je zo welkom bent… Tot heel snel ❤

De weg naar binnen

Vanaf een week of 32 zwangerschap is er voor mij geen ontkomen meer aan: de wereld om mij heen wordt minder interessant en mijn aandacht gaat zonder dat ik daar echt veel invloed op heb, meer en meer naar binnen. Ik merkte het al tijdens mijn week in Spanje met een groepje fijne vrouwen, dat het ‘werken aan mijzelf’ mij totaal niet interesseerde. Tijdens de vrouwencirkels die we daar hielden en daarbuiten voelde ik mij zo thuis in mijzelf, met mijn ronde buik en trappelende baby. Ik voelde een soort rust en tevredenheid. Een staat van ‘het is helemaal volmaakt zo, wat zou er nu nog getransformeerd moeten worden?’

En toch kwam er zonder het te verwachten nog een mooi leermoment voorbij. Mijn vriend was voor zijn werk 12 dagen in Brazilië en ik was alleen thuis met de meisjes. Na een paar dagen kreeg ik ontzettend veel pijn bij mijn schaambot en onderrug wanneer ik te veel had gedaan. Het kwam absoluut niet goed uit natuurlijk! Wanneer ik ’s ochtends een boodschap en wat wasjes had gedaan kon ik ’s middags amper nog lopen. Na een week was deze ‘bekkeninstabiliteit’ weer zo goed als verdwenen. Ik heb mijn lichaam gevraagd wat er nu eigenlijk gebeurde. Waarom ik vanuit het niets zoveel moeite kreeg om mijn lichaam voor te bewegen en hoe dit ook behoorlijk spontaan weer verdween. Ik zag hoe mijn geest, mijn mind, hier een sterke rol in speelde. Het idee, de gedachte dat ik 12 dagen lang de zorg moest gaan dragen voor mijn kinderen en het huishouden, maakte mijn basis (bekken) broos en kwetsbaar. Ik voelde mij bij voorbaat niet gedragen en stelde mij afhankelijk op van de aanwezigheid van mijn vriend. Na een week, toen mijn hoofd tegen mij zei dat mijn vriend over 3 dagen weer thuis zou zijn, begon ik me een soort van opgelucht te voelen. Ik kon ontspannen bij het idee dat ik over 3 dagen niet meer alleen hoefde te zorgen voor dit gezin. Dit zorgde weer voor een stevigere basis in mijzelf en mijn bekken konden ontspannen.

Bizar toch eigenlijk? En oh zo leerzaam. Sinds hij terug is doe ik nog steeds rustig aan en volg ik mijn kompas die mij de weg naar binnen toont. Je zou het een simpele manier van leven kunnen noemen: met de kinderen zijn, een wiegdekentje haken, wat koken, af en toe de deur uit, naar de sauna, afspreken met andere moeders, een serie kijken, collages maken… Het heerlijke niets-doen. Volgens mij de beste voorbereiding op een bevalling: uit je hoofd en in je lijf en in je gevoel. En hier vooral van genieten, want voor je het weet is het alweer zo ver. Het zal nog wel een maand duren vanaf nu, maar het wiegdekentje is in ieder geval klaar!

Dankjewel Leven

Verschillende mensen stuurden mij al vroeg een lieve verjaardagswensen. Vandaag is het vier jaar geleden dat ik voor het eerst moeder werd. Zelf werd ik toen 26 jaar. Ik kan me mijn 25e verjaardag nog heel goed herinneren. Ik gaf een heerlijk feestje in de tuin. De zon scheen, familie en vrienden (ver)schenen ook en de vader van mijn toekomstige kinderen was er ook, al wist ik toen nog niet dat wij zo snel al ouders zouden worden.

Het is ongelooflijk wat er in vijf jaar allemaal kan gebeuren. Vijf jaar geleden riep ik nog toen een vriendin mij vroeg of ik kinderen wilde krijgen: ‘Nou ik weet het niet… In ieder geval niet vóór mijn 30e!’ Ik had allerlei plannen met mijn leven: een studie afronden, lerares worden, mijzelf verder ontwikkelen op spiritueel vlak en vooral heel veel genieten. Vandaag word ik 30 jaar en dit jaar zal ik moeder worden van ons vierde kind. Mijn leven heeft andere plannen met mij blijkbaar.

En wat ben ik ontzettend dankbaar voor wat het leven mij allemaal heeft geschonken en blijft schenken! Ik voel me niet te beschrijven rijk. Studie afgerond?! Nee gelukkig niet, want jee wat werd ik ongelukkig van het geven van Nederlandse les aan pubers. Ik wilde ze van alles leren en laten ervaren, behalve spelling en grammatica. Lerares worden?! In zekere zin voel ik mij wel een lerares, op mijn eigen manier. Het voelt zeer vervullend om mensen te kunnen inspireren met alleen door te leven zoals je leeft, door het volgen van mijn intuïtie en te kiezen voor datgene waar ík blij van word in plaats van ‘wat hoort’. Mijzelf verder ontwikkelen?! Met drie kleine hummels en nog een in mijn buik ontkom ik er niet aan. De gehele dag wordt mij een spiegel voorgehouden door mijn kleine kaboutergoeroes. Genieten?! Ja, ontzettend!!

Mijn laatste blog ging over de stilte in mij. Ik ervoer een paar weken geleden weinig tot geen contact met het nieuwe leven in mijn buik. En toen ik eindelijk begreep hoe dit kwam, begonnen er kleine voetjes te trappelen in mijn buik. Ik had toen wat meer ruimte voor mijzelf nodig, wat meer rust en mijn ongeboren kindje handelde daarnaar.

Dankjewel leven, voor alles wat je mij schenkt ❤

Nieuw begin

Het was Kerst en achter mij verdween langzamerhand de roerige Randstad. Mijn ogen ontspanden meteen op het moment dat de bomen in zicht kwamen. Het werd weer groener en ruimer. De achterbank was gevuld met Thura en Layla slapend en Ronja genietend van de kinderstemmetjes die de auto vrolijk vulden met dierenliedjes. Vriendlief reed en ik was verzonken in gedachten en gevoelens. Mijn maan liet dit keer op zich wachten.

Zou het kunnen? Zou het zo zijn? Is het daadwerkelijk mogelijk dat ik weer leven in mij draag? We hadden opgelet de laatste keer dat we vreeën, mijn eisprong zou 4 of 5 dagen later zijn. ‘Het is veilig’, had ik nog in zijn oor gefluisterd, al twijfelde ik op dat moment heel even. Had een zieltje in dat kleine moment van twijfel zijn of haar kans gegrepen? Gaan we een vierde kind verwelkomen in ons nu al zo drukke en volle gezin? Een moment sloot ik mijn ogen en richtte ik mijn aandacht op mijn baarmoeder. Sinds de laatste bevalling, nog geen jaar geleden, is zij mijn meest krachtige en aanwezige richtingaanwijzer, mijn rots in de branding, mijn innerlijke orakel. Ik ademde wat dieper in en vulde mijn bron met energie. Ik probeerde nieuwe energie, nieuw leven te bespeuren. En wat ik voelde…

Het bracht mij nog meer in verwarring. Mijn voorgevoel durfde ik niet te bevestigen. Ik was bang voor de reacties van mijn omgeving, van mijn man. Bang voor hun oordelen, wat eigenlijk mijn eigen oordelen zijn. ‘Nóg een kind?! Je hebt je handen toch al vol?! Zou je niet eens aan een carrière gaan denken? Wat nuttigs doen met je leven?!’ Ik ademde deze belachelijke gedachten weer uit. Ze dienden me absoluut niet. Ik richtte mijn adem weer op mijn vertrouwen en diepe rust, liet alles even los, draaide me om en aanschouwde mijn drie prachtige dochters. Ronja keek me liefjes aan en zei: ‘Mama, mag ik nog een cracker?’

Bij thuiskomst begon mijn vriend meteen heel fanatiek de auto uit te laden. Een paar dagen uit logeren betekent een goed gevulde auto. Ik moest plassen, dus ging naar binnen. Uit een lade pakte ik een zwangerschapstest. Een paar weken daarvoor had ik er twee gekocht voor een vriendin die overtijd was. Op het moment dat zij over het staafje plaste begon haar maan. Het was hilarisch. Ik nam de overgebleven test over ‘voor het geval dat’. Lachen deed ik op dit moment niet. Ik voelde me gespannen zenuwachtig en zonder mijn vriend iets te zeggen sloot ik mijzelf op in het toilet en scheurde de verpakking van de test open. Op het moment dat ik mijn handen waste zag ik het tweede streepje al verschijnen. Een wervelwind aan energie en gevoelens schoot door mij heen en toverde een glimlach op mijn gezicht die mijn spanning deed smelten. Ik had het goed gevoeld. Ik draag weer leven in mij!

Mijn vriend was nog steeds heen en weer aan het vliegen en vulde tussendoor een wasmachine met kleding. In de badkamer liet ik hem de test zien. ‘Ben je zwanger?’, vroeg hij rustig. ‘Volgens de test wel, maar dat zegt natuurlijk niks’, antwoordde ik om de schrik enigszins te verzachten. ‘Begin mei had ik toch ook een positieve test en daarna een negatieve test? We zien wel of ik ongesteld word of niet, ok?’ Vervolgens ging hij verder met de was en spraken we er de hele dag niet meer over. Ik voelde dat dit nieuws hem wel bezighield, maar dat hij het te druk had om er even bij stil te staan. Het was ok en we namen beiden onze ruimte. Ik voelde me de hele dag ontzettend blij en stroomde over van liefde, met een vleugje spanning op de achtergrond. Ik kon met heel mijn lijf voelen dat het klopt, het dragen van nieuw leven. Het voelt rond en compleet. Het is een opgewonden spanning, vlinders in mijn buik die sterretjes afsteken, een woeste waterval aan regenbooglicht, een jong dartelend lammetje en springen op de trampoline. Ik verwelkom deze ziel met heel mijn hart en kijk uit naar een nieuw begin.

Drie onder de drie

En toen waren er opeens twee meisjes. Ronja en Thura schelen 1 jaar en 13 dagen. Vanaf het begin af aan ging het best soepel. Ronja’s geluk kon niet op toen er weer melk in overvloed was. Tandemvoeden (twee kindjes tegelijk aan de borst) was dé manier waarop de kindjes aan elkaar konden wennen. Al gauw kon ik mij het leven met één kind niet meer herinneren en ging mijn nieuwe leven als moeder van twee in volle vaart vooruit.

Thura’s geboorte heeft mij nog een beetje krachtiger gemaakt. Dat ik mijn lichaam en intuïtie volledig heb durven vertrouwen en dat mijn vertrouwen werd beloond met een prachtige gezonde dochter… Als een leeuwin voelde ik me! Dit gevoel wakkerde mijn passie aan om vrouwen handvatten te willen gaan aanreiken om meer in hun kracht te gaan staan. Als ik het kon dan konden alle vrouwen het toch? Samen met Laura, mijn dierbare vroedvrouw, ben ik retraites gaan organiseren voor (zwangere) vrouwen. We bundelden onze krachten en leidden vrouwen terug naar hun bron. Het was zo vervullend en dankbaar werk om te doen.

De verder plannen werden enigszins verstoord toen Ronja’s voorspellende woorden in mei 2014 bevestigd werden. ‘Mama, heb jij een baby in je buik?’ vroeg ze terwijl ik haar billen aan het schoonmaken was. ‘Wat zeg je nu?!’ was mijn eerste reactie. ‘Mama jij hebt een baby in je buik.’ ‘Nee hoor liefje, dat kan niet. Mama heeft geen baby in haar buik.’ En dat wist ik zeker, dacht ik. Totdat ik me realiseerde dat ik nog niet ongesteld was geweest. Via internet bestelde ik een stapeltje zwangerschapstesten, al was één ook genoeg geweest… Ja hoor: twee streepjes…

Mijn vriend en ik waren behoorlijk in shock. We konden het niet meteen warm verwelkomen. Het leven met twee kinderen, die ook nog eens zo dicht na elkaar zijn gekomen, en zijn werk waarbij hij veel van huis is, vond ik ontzettend mooi en leuk, maar af en toe ook behoorlijk pittig. Ook had ik allerlei plannen om weer te gaan studeren en nog meer retraites te gaan geven. Nóg een kindje er bij, drie kinderen onder de drie jaar. Weer die ellendige gedachte: wat zal de omgeving hier wel niet van denken?! Abortus was absoluut geen optie. Wie ben ik om te bepalen of een leven mag komen of niet? Diep van binnen voelde ik me heel gezegend en oom dankbaar dat mijn lichaam blijkbaar zo vitaal is dat ze dit allemaal kan dragen.

Op het moment dat ik de baby in mijn buik voelde bewegen werd ik overspoeld door een golf van liefde. De weken daarvoor zat ik nog in de ontkenning of wenste ik zelfs dat ik een miskraam zou krijgen, omdat ik het gevoel had dit allemaal niet aan te kunnen. Echter toen die eerste duidelijke trap kwam, leek het alsof mijn vertrouwen weer wakkergeschud werd. Ik kon alleen nog maar voelen en denken: ja kleintje, je bent zo welkom!

Deze derde zwangerschap zou een bijzondere zoektocht gaan worden…

De Aankondiging

Al voedend zat ik met Ronja op de bank in de gemeenschappelijke woonkeuken van de woongroep waar we destijds woonden. Ze was een week of 10 jong. Ik genoot van de gele muur waar ik tegen aan keek. Wat was ik blij dat ik met mijn dikke buik de keuken nog even een fris kleurtje had gegeven. Het voelde zo warm nu. Mijn ogen sloegen regelmatig neer op het drinkende dametje. Wat deden wij het goed. Ik voelde me een trotse moeder.

Opeens voelde ik dat Ronja en ik niet alleen in de woonkeuken waren. Een onzichtbaar toch sterke aanwezigheid vroeg om mijn aandacht. Ik hoorde in gedachten: ‘Hallo ik ben Thura en ik kom met mijn zusje spelen!’ Wauw was ik verrast! Mijn stem antwoordde: ‘Nou Thura, gezellig hoor. Maar kan je misschien even wachten nog? Ronja is nog zo klein.’ Ik hoorde niks meer, maar voelde het zieltje nog wel een tijdje om mij heen dwarrelen. Ze (?) voelde speels, blij, daadkrachtig en zeker van haar zaak.

En dat er ze zeker was dat ze met Ronja wilde spelen, werd enkele weken later bevestigd. Na de bevalling had ik één keer mijn maan gehad. Ik gaf borstvoeding op verzoek (lees: Ronja hing bijna dag en nacht aan de borst) en achtte de kans op vruchtbaar zijn klein. Maar toen ik op een ochtend in mijn vriends kamer liep, maakte de geur daar mij misselijk, net als een jaar daarvoor. Ook voelde ik heel sterk dat er ‘iets’ in mijn systeem zat wat niet van mij was. Een test liet twee duidelijke streepjes zien. Ja hoor, Thura had ‘heel even’ gewacht…

De volgende dag vertrok mijn vriend voor twee weken naar Brazilië, mij achterlatend met kleine Ronja, een positieve zwangerschapstest en heel veel verwarring. Nóg een kindje?! Zo snel?! Ze schelen een jaar? Jemig, hoe ga ik dat in vredesnaam doen?! Nu terugkijkend, ruim drie jaar later, kan ik zeggen dat de tweede zwangerschap en bevalling een waanzinnig groot cadeau voor mij zijn geweest. De les die ik tijdens Ronja’s zwangerschap aangereikt kreeg kon ik nu in de praktijk gaan uitdragen. Het vertrouwen op mijn lijf en intuïtie werd na 40 weken zwangerschap stevig op de proef gesteld. Wat er precies gebeurde? Dat lees je in het volgende verhaal!

Unplugged

Wederom terug in de tijd. 2012, de winter komt bijna ten einde in hartje Den Haag. Mijn buik is inmiddels goed gevuld en de bulten op mijn benen zijn verdwenen. Mijn baan op de middelbare school hield op en met 7 maanden zwangerschap voelde ik me niet geroepen om te gaan solliciteren. Na een stressvolle eerste helft van de zwangerschap snakte ik naar rust, naar stilte, naar ontspannen. De roep van mijn lijf om met mijn aandacht naar binnen te gaan kon ik niet langer weerstaan. Ik besloot het volledig aan te gaan.

De hele maand februari besloot ik te ‘unpluggen’, wat inhield dat ik vier weken lang geen kranten zou lezen, geen gebruik ging maken van het internet en mijn telefoon ging uit. Televisie kijken deed ik sowieso al niet, daarentegen had ik een zwak voor film en series, ook die gingen de koelkast in. Als vrienden mij wilden zien of ik hen konden we elkaar ouderwets onaangekondigd opzoeken. Ook stond mijn brievenbus wagenwijd open en zou ik met alle liefde alle kaarten en brieven die ik zou krijgen beantwoorden. De rest van de wereld was gewoon ingeplugd, realiseerde ik mij toen mijn deurmat dag na dag leeg bleef.

Zeeën, nee oceanen van tijd! Zoveel tijd en ruimte dat het onmetelijk is en daarmee oplost in puur ‘zijn’. Fantastisch! Ik wandelde minder dan ik zou willen. De drukke binnenstad was niet uitnodigend om te doorkruisen. Ik kreeg nog meer afkeer van de stad dan ik al had. Letterlijk en figuurlijk keerde ik meer en meer naar binnen. En wat ik daar vond…

De bevalling zou nog even duren. Toch voelde ik de behoefte om mij er op voor te bereiden. Boeken lezen over zwangerschap daar had ik totaal geen behoefte meer aan. Alleen het boek Vrije Geboorte was voldoende geweest. Ik stelde mijzelf de vraag hoe ik mijn bevalling voor mij zag, hoe ik het liefste zou willen baren. Met mijn ogen gesloten zag ik heel duidelijk wat ik wenste. Ik zag mijzelf in een warm bad in mijn slaapkamer. Het voelde heel knus met kaarsjes en de doula en de vroedvrouw aan mijn bad. Mijn vriend zag ik druk heen en weer lopen met emmers warm water. Zolang hij iets te doen heeft is hij in zijn element, dus de rol van badbewaarder gaf ik hem graag. Ik kon mij echter geen voorstelling maken van de weeën of van pijn. In mijn geboortevisualisatie verliep de bevalling heel soepel en stil en kwam er na een tijdje ‘gewoon’ een kind uit mijn geboortekanaal. Zo voelde het goed voor mij.

Deze visualisatie deed ik dagelijks. Het bracht mij in een diepe staat van ontspanning. Tegelijkertijd werd ik hierdoor meer aanwezig in mijn lichaam en voelde ik heel helder wat wel en niet goed voor mij was. Vanuit deze meditatieve staat ben ik gaan schilderen. Ik ben met kwasten en kleuren gaan weergeven op een groot doek hoe ik zou gaan bevallen: in alle vertrouwen, ontspanning en overgave. Bijna een maand lang, de tijd unplugged, werkte ik dagelijks aan dit schilderij. Op een gegeven moment voelde ik dat het af was en dat ik klaar was voor de bevalling. Het doek kwam aan mijn muur te hangen en zou aanwezig zijn bij de geboorte. Het zou mij herinneren aan mijn visualisatie als dat nodig was.

Ruim 1,5 maand nadat het schilderij af was is Ronja geboren en of mijn bevalling precies liep zoals in mijn visualisatie?

 

De Test

Als er iets is wat mijn eerste zwangerschap mij heeft mogen leren dan is het wel om meer te gaan vertrouwen op mijn intuïtie. Ik had het voorrecht om begeleid te worden door een holistische vroedvrouw, zonder dat ik ooit in het reguliere circus eh… circuit terecht was gekomen. Er was namelijk niets wat ik van haar ‘moest’. Zelfs het voelen aan mijn buik was nog mijn eigen keuze. Dit gaf mij veel vertrouwen en doordat ik zo op mijzelf werd teruggeworpen ging ik automatisch ook beter naar de signalen van mijn lichaam luisteren.

En toen kwam de test. Met een week of 15-16* begon ik pijnlijke rode bulten op mijn schenen te krijgen. De vroedvrouw had er nog nooit van gehoord, zag er niet meteen kwaad in en raadde me aan om naar de huisarts te gaan als ik het niet vertrouwde. Google vertelde me dat ik ‘erythema nodosum’ had, onderhuidse ontstekingen. Kunnen ontstaan tijdens de zwangerschap, advies: rust nemen. Dit voelde logisch. Ik stond net een paar weken voor de klas als beginnend docente Nederlands. Stuiterende pubers en misselijkheid staat gelijk aan stress, dus die rust kon ik wel even op mijn buik schrijven. Toch probeerde ik tussen het nakijken en lesvoorbereiden door zo veel mogelijk te ontspannen. De bulten bleven komen.

Een goede vriendin van me kwam ook langs. Zij had net haar opleiding geneeskunde achter de rug. Haar tante (gynaecoloog) en haar ouders (beiden internist) en zij maakten zich toch wel ernstig zorgen om mijn ‘conditie’. Huilend naast me op de bank smeekte ze mij of ik alsjeblieft mij wilde laten onderzoeken in het ziekenhuis, want stel nu dat er echt iets vreselijk mis met mij bleek te zijn, dan zou zij zichzelf nooit vergeven. Ik voelde me ontzettend in het nauw gedreven en kon alleen nog maar huilen. Ik was heel erg teleurgesteld en voelde me niet gezien en gehoord. Het gegeven dat de huisarts er geen kwaad in zag (daar was ik inmiddels ook geweest) en ikzelf haarfijn aanvoelde dat ik simpelweg meer rust moest nemen, werd niet serieus genomen. Huilend stemde ik in met een onderzoek om mijn vriendin en haar familie gerust te stellen, onder één voorwaarde: ik wil absoluut GEEN echo. Ik wilde mijn ongeboren kind daarmee niet lastigvallen, omdat zij verontrust waren. ‘Nee’, zei ze, ‘je hoeft echt niet iets te doen wat jij niet wilt.’

Ik naar het ziekenhuis. Tante gynaecoloog ging mij hoogstpersoonlijk zelf onderzoeken. Zenuwachtig zat ik in de wachtkamer. Wat staat me hier in vredesnaam te gebeuren?! Tijdverspilling dit, ik heb genoeg werk te doen! En toen kon ik meelopen naar echokamer 1. Wat?! Eh… Echokamer? ‘Ja de eerste kamer links in die gang.’ Ja maar dit hadden we toch niet afgesproken? Ik keek naar mijn vriendin die mee was gegaan ter ondersteuning en mij beloofd had dat ik niks hoefde te doen tegen mijn instemming in. Zij haalde haar schouders op. Ik was totaal in shock en kon niks meer zeggen. Ik werd naar een bank begeleid, moest gaan liggen en mijn buik ontbloten. ‘Dit wil ik helemaal niet! Dit was niet de afspraak! Jullie mogen dit niet doen. Laat mijn baby en mij met rust!’ Helaas konden deze artsen geen gedachten en gezichtuitdrukkingen lezen, alleen maar een schermpje waar mijn baby op zou verschijnen. Ik keek mijn vriendin nogmaals vragend met tranen in mijn ogen aan. Alsjeblieft doe me dit niet aan. Ze zweeg in alle talen. ‘Ik wil dit niet’, probeerde ik nog. ‘En ik wil het al helemaal niet zien!’ Het scherm waar normaal gesproken ouders op mee kunnen kijken werd nog net op tijd aan de kant geschoven en toen begon het spektakel.

‘Je kindje is lastig te vinden.’
Er werd wat harder op mijn buik geduwd. Ik voelde me uitermate ongemakkelijk.
‘Ja hier zien we wat… Oh nu is het weer weggeschoten.’
Er werd nog wat harder in mijn onderbuik gepord. Natuurlijk schiet mijn baby weg. Ze wil niet gekookt worden, duh!
‘Ahh nu hebben we goed beeld. Ja en…’
Ik wilde niet naar hun woorden luisteren. Ik keek naar mijn vriendin die me voor mijn gevoel op dat moment volledig in de steek liet. En ik kon het haar niet kwalijk nemen. Ik kon volledig met haar meevoelen. Haar zwijgen begreep ik.
‘Oh kijk hier is het voetje…’
‘Ja is het nu nog niet klaar?! Ik wil dit niet horen!!’ riep ik in tranen uitbarstend. De vrouwen leken wakker te worden en stopten met de echo.

Vervolgens werd ik nog door twee specialisten bekeken, hoorde ik niets wat ik met google nog niet was te weten gekomen en verliet ik met twee paar steunkousen het ziekenhuis. Het was een intens verdrietige ervaring. Huilend zat ik in de trein naar huis en huilend stortte ik mij eenmaal thuisgekomen in de schoot van een huisgenoot. ‘Was het zo erg?’ vroeg ze zachtjes. Ik knikte en stootte nog een lading tranen vanuit mijn tenen naar buiten.

Dit overkwam me op de dag dat ik 17 weken zwanger was. Het voelde op dat moment als een aanranding. Er werd tegen mijn wil in aan mijn lichaam gezeten, IN mijn lichaam gekeken, MIJN lichaam. Toen wist ik zeker: dit gaat mij nooit maar dan ook nooit meer gebeuren. Niet dat ik tegen echo’s ben, nee absoluut niet. Maar daar ging het hier niet om. Wat er daadwerkelijk was gebeurd was dat ik mensen over mijn grenzen had laten gaan. Ik liet iets toe waar elk celletje in mijn lijf op tegen was. Dát was de aanranding en de enige die er verantwoordelijk voor was ben ik.

De rest van de zwangerschap verliep vlekkenloos en deze gebeurtenis gaf mij uiteindelijk heel veel kracht. Nog niet eerder had ik zo duidelijk gevoeld dat ik iets niet wilde en wat er gebeurde als ik er niet naar luisterde. Ik leerde dat ik echt mag vertrouwen op mijn intuïtie, die al had aangegeven dat er niks met mij aan de hand was en dat ik gewoon wat gas terug moest nemen. Ook werd mij nog duidelijker dat ik niet degene ben die de angsten van dierbaren hoef, wil én kan oplossen. Zij zijn verantwoordelijk voor hun gevoelens net zoals ik voor de mijne. Het verraste mij dat ik totaal geen boosheid voelde naar hen toe. Ik kon hun acties gewoon niet persoonlijk opvatten. Wat in eerste instantie een vreselijke daad leek, bleek uiteindelijk een waarachtig leermoment. En dan kan ik alleen maar dankbaar zijn.

* Het was in de herfst van 2011 toen dit gebeurde.